Είναι ο γιός μου

Εχτές στα πλαίσια των εκδηλώσεων λήξης της (τρέχουσας) σχολικής χρονιάς, παρακολούθησα την εκδήλωση «Μουσικό αντάμωμα» την οποία διοργάνωσαν τα Δημοτικά Σχολεία Μελισσίων και Πεντέλης, όπου συμμετείχε το σχολείο του (μεγάλου) γιού μου .
Σε κάποια στιγμή της εκδήλωσης, στην σκηνή ανέβηκε το σχολείο του γιού μου και η χαρά συνάμα με την συγκίνηση ήταν η μέγιστη δυνατή.
Αλήθεια, μέχρι τούτη τη στιγμή που γράφω αυτές τις γραμμές, δεν ξέρω τι ήταν αυτό που με συγκίνησε περισσότερο.
Το ότι ο  γιός μου, μεγάλωσε και τέλειωσε το Δημοτικό Σχολείο!
Το ότι τον καμάρωνα να παίζει κιθάρα μπροστά σε πλήθος κόσμου!
Το ότι (στα μάτια μου φάνταζε και)  ήταν πανέμορφος και άντρας πια!
Η ότι αυτός εκεί, ο ποιο όμορφος, ο ποιο υπέροχος, ο καλύτερος όλων, ήταν ο γιός μου, ο Θάνος μου.
Θέλησα να σηκωθώ και να φωνάξω «Είναι ο γιός μου ρεεεεε», μα ήξερα ότι απ τη συγκίνηση, φωνή από μέσα μου, δεν πρόκειται να βγει.
Και έμεινα εκεί αποκαμωμένος, να καμαρώνω και να πασχίζω να κρύψω το δάκρυ, να μην το δουν οι άλλοι, που σημειωτέων και αυτοί την ίδια μάχη με ‘μένα έδιναν.  
Αργότερα όταν βγήκαμε οι δυό μας να φάμε, του ζήτησα να μου υποσχεθεί πως όταν  μεγαλώσει ο μικρός του αδερφός, θα του μάθει κιθάρα.
«Όχι μόνο θα του μάθω , αλλά θα του δώσω και την κιθάρα μου μπαμπά», μου αποκρίθηκε.
Κάπως έτσι τέλειωσε η βραδιά και καληνύχτισε ο ένας τον άλλο.

Εχτές το εργασιολόγιο του προσωπικού της Τεχνολογιστικής έγραφε : «Μηνιαία ενημέρωση κερδών πελατολογίου».
Σήμερα αποφάσισα να ξεκινήσω εργασιακά τη μέρα μου επικοινωνώντας με το πελατολόγιο που τα αποτελέσματα του πρώτου πεντάμηνου ήταν ζημιογόνα, επισημαίνοντας τους τα σημεία εκείνα στα οποία πρέπει να δώσουν την μεγαλύτερη έμφαση και προσοχή , προκειμένου να μετατρέψουν την επιχείρησή τους σε κερδοφόρα.

Σήμερα ξέρω πως για άλλη μια φορά, ο γιός μου, μου έδωσε δύναμη και με βοήθησε να δω τα πράγματα από την θετική τους πλευρά.

Σε ευχαριστώ γιέ μου.